Ik heb er zin in!

Duration: 3 days, 2 nights

Waar: Guatamala 

Budget: $1500

Miles Travelled: 3,000

Het is alweer bijna avond, de dagen gaan heel snel als je het naar je zin hebt. Zeker als je ook elke dag om 8 uur naar bed gaat. Volgens mij ben ik in 20 jaar niet zo uitgerust geweest, heb ik mezelf zo ready gemaakt voor een fysieke en mentale strijd, maar nu het bijna zover is voelt het (nog) niet als die verwachte struggle die ik voor ogen had. Ik ben niet naïef, de pijn komt echt nog wel, een mens is niet gemaakt om in het donker met -12 op 6000 meter naar boven te sjokken. Mijn thee gebruik heeft een nieuw hoogtepunt gehaald de afgelopen dagen, de helende en bijzondere krachten van Ginkgo Biloba thee schijnen dezelfde magische krachten te hebben als het giftige Diamox dat wij Europeanen gemakshalve maar lekker naar binnen slikken om zo zonder issues de piek van een hoge berg te bereiken. Na wat research online blijkt dat je van Diamox ongeveer elk uur moet plassen (en nog wat bijzondere neven effecten die ik niet goed kan plaatsen) en met de gedachte dat ik mijn plassert uit mijn broek moet halen met -12 ondersteunt door een lichte bries van 25 km/uur, kom ik vrij snel tot het oordeel dat ik het zonder deze westerse troep ga proberen. Deze mensen hier gaan er bovendien ook prima op, dus waarom ik niet. Daarnaast is er nog het cocablad, wat ook elke gids als een konijn naar binnen propt. Ik ben het zelf nog niet tegengekomen, maar verwacht dat Jose (mijn gids) na jaren klimmen waarschijnlijk niet meer zonder kan en dus een goede supply bij zich zal hebben.

Morgen ontmoet ik Jose, samen gaan we 6 dagen klimmen, wandelen en over het leven praten, ik hoop dat zijn Engels niet van hetzelfde niveau is als die van mijn driver van vanochtend. Miguel was een hele aardige vent, maar na wat gestommel in mijn aller slechtste Spaans waren we snel uitgepraat. ‘Dos milliones inwoneres à Quito, Moei grande hè en tu from aqui?’ waren de basis vragen waarop onze diepgaande gesprekken hebben plaatsgevonden. Ik mag toch wel hopen dat Jose iets verder komt dan yes, anders installeer ik een vertaal app. Die stilte in de auto brak me op een gegeven moment ook op, gelukkig was de natuur buiten Quito heel bijzonder en had ik niet de behoefte om in mijn treurige Spaans het gesprek nog verder kunstmatig invulling te geven. Het moment dat je de stad uit rijdt, zie je pas wat voor een bizarre stad het is. Het ligt in een vallei en is een soort strook van een stad, in mijn incapabele Spaans, heb ik nog wel van Miguel kunnen begrijpen dat de stad 50 kilometer lang is. Het is bijzonder om te zien, op het moment dat we uit de stad rijden, zie je ook meteen de armoede van het land, maar mensen lijken tevreden met wat ze hebben. Op weg naar Machachi, waar in de buurt mijn uitvalsbasis Hosteria Papagayo ligt, zie je hoe moeder natuur hier de afgelopen miljoenen jaren even heeft huisgehouden. Vulkaan na vulkaan doemt op en het is een indrukwekkend en prachtig landschap. Tussen de wolken en de pieken van de opgebrande Rumiñawi vulkaan en machtige Pasachoa (die ik morgen gaan beklimmen) vang ik snel een glimp op van de piek van de Cotopaxi. Ik haal mijn brede Spaanse woordenschat weer even naar boven, en stotter en brabbel ‘Moei Grande piekes hé de Cotopaxi’ eruit. Mijn hart loopt vol, hier heb ik zo lang naar uitgekeken. Ondanks dat ik alleen snel een blik van de top zie voel ik puur geluk door mijn aderen vloeien, helaas wordt het gevoel meteen overheerst door een directe overdosis van besef dat dit toch wel echt een monster van een vulkaan is. Acuut maakt het gevoel van geluk plaats voor een injectie adrenaline en een gevoel van ontzag. Dit is maar het puntje van de berg noemen ze dit dus ook wel. Wat voor een klapper moet dit wel niet zijn als die piek als zo opdoemt van 50 kilometer ver weg. Ik kalmeer mijn gedachten met het rustgevende idee dat ik zo een lama kan aaien bij het hostel en dat ik zaterdag wel zie waar ik in godsnaam aan begonnen ben. Dit is ook wat ik mezelf de afgelopen maanden heb geleerd, niet jezelf druk maken over zaken die er niet toe doen, maak van een muis geen olifant en als het wel een olifant is, dan bekijk je het dan wel weer. Bij aankomst in het hostel loop ik direct naar de lama’s, ik geef er één een aai, hij blijkt duidelijk niet onder de indruk van mijn aanwezigheid en maalt lekker verder, niet wetende dat die zijn aanwezigheid wel mijn gevoel van gelukt weer terug heeft gebracht. Na een simpele salade van 4 euro, die beter smaakt dan elke salade die ik in Amsterdam voor 15 euro aftik, banjer ik nog een beetje in de omgeving rond. Mijn minihuisje van 8 vierkante meter heeft een bad en een eigen openhaard die ik zelf mag opstoken. Het is hier goed fris, dus ik steek de fik erin en ga in bad liggen. Nog een glas heilige Ginkgo Biloba thee en ik duik zo mijn bed in. Morgenochtend om 8 uur staat Jose voor de deur, met zijn rugzak vol cocabladeren en gaan we lekker wandelen en klimmen. Ik heb er zin in!